WSA we Wrocławiu: należności z usług hotelowych i konferencyjnych to nie przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze

W wyroku z dnia 11 grudnia 2024 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. I SA/Wr 648/24 orzekł, że należności z usług hotelowych i konferencyjnych to nie przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze. Ma to znaczenie z punkty widzenia regulacji odnoszących się do tzw. spółek nieruchomościowych, na które zostały niedawno nałożone dodatkowe obciążenia. Sprawa dotyczyła skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, którą organ uznał poniżej opisane stanowisko wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za nieprawidłowe.

Poniżej zamieszczam treść wyroku wraz z uzasadnieniem:

Wyrok został omówiony w artykule: Hotele bez dodatkowych podatków. WSA: fiskus nie może uznać ich za spółki nieruchomościowe.

Aktualizacja godzin lotów a możliwość bezkosztowego odstąpienia przez podróżnego od umowy o udział w imprezie turystycznej

W środę kieruję do sądu pozew dotyczący sposobu informowania przez organizatora turystyki o godzinach lotu i następnie wprowadzeniu zmian tych godzin. Wszystkie godziny lotu zostały określone na tę samą godzinę. Zarówno wylot jak i przylot ma miejsce gdzie miała odbyć się impreza turystyczna. Podobnie było w przypadku lotów powrotnych. Już sama ta praktyka budzi poważne wątpliwości, bo nie da się moim zdaniem sensownie określić godziny wylotu i przylotu na tę samą godzinę (a chodzi o lot ok. 4-godzinny).

Następnego dnia po zawarciu umowy godziny lotów zostały zamienione na godziny nocne. Zmieniła się też data przylotu na miejsce (noc kolejnego dnia). Również data lotu powrotnego miała się zmienić o 1 dzień.

W mojej ocenie wprowadzone zmiany nie są zmianami nieznacznymi i tym samym uprawniają klienta do bezkosztowej rezygnacji z umowy. Organizator stoi na odmiennym stanowisku.

Dodam, że w umowie godziny lotu zostały wskazane jako „przybliżone”, ale takiej formuły nie użyto w przypadku terminu imprezy turystycznej, mimo że w ustawie wyraźnie wskazuje się odrębnie na te dwie kategorie („przybliżony czas wyjazdu i powrotu” oraz „przybliżona data początkowa i końcowa”).
Sprawa też tym samym dotyczy praktyki o której czasami wspomina się na różnych forach – oferowania przez organizatora turystyki atrakcyjnych lotów w godzinach dziennych, a następnie zmieniania („aktualizowania”) na loty nocne.
C.d.n.

TSUE: tożsamość płciowa klienta przewoźnika kolejowego nie należy do danych niezbędnych do zakupu biletu

W wyroku z 9 stycznia 2025 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-394/23 orzekł, że zbieranie danych dotyczących form grzecznościowych odnoszących się do klientów nie jest obiektywnie konieczne, zwłaszcza gdy ma ono na celu personalizację komunikacji handlowej. Sprawa dotyczyła praktyki francuskiego przewoźnika kolejowego i jej oceny w kontekście RODO.

Poniżej zamieszczam treść komunikatu prasowego TSUE:

Wizz Air z zarzutami Prezesa UOKiK

[komunikat prasowy UOKiK z 11 grudnia 2024 r.]

  • Prezes UOKiK postawił zarzuty liniom lotniczym Wizz Air.
  • Dotyczą nieodpowiadania na reklamacje bagażowe w terminie 14 dni i wprowadzających w błąd informacji o ograniczeniu odpowiedzialności przewoźnika.

 [Warszawa, 11 grudnia 2024 r.] Do UOKiK wpływają skargi dotyczące problemów z reklamacjami w sprawie uszkodzonych bagaży podczas lotów liniami Wizz Air. Konsumenci wskazują, że nie otrzymują odpowiedzi na swoje zgłoszenia, a próby kontaktu w sprawie reklamacji okazują się bezskuteczne. Prezes UOKiK postawił spółce Wizz Air Hungary z siedzibą w Budapeszcie zarzuty naruszania zbiorowych interesów konsumentów.  

Nikt nie odpowiada, nikt nie odbiera

W kwestii obsługi reklamacji pasażerów w zakresie uszkodzonego bagażu Wizz Air współpracuje z firmą PS. Service z Warszawy. To do niej spółka kieruje konsumentów, którzy chcą zgłosić problem, np. konieczność naprawy lub wymiany walizek. Jednak jak wynika z sygnałów docierających do Urzędu, ten kontakt jest utrudniony. „Codziennie dzwonię pod wskazany numer (ok. 30 razy dziennie) i nikt nie odbiera połączeń od ponad 2 tygodni”, „Postąpiłem zgodnie z wytycznymi otrzymanymi na lotnisku. Jednakże przez ponad pół roku nie otrzymałem nawet informacji, że moje zgłoszenie zostało przyjęte”. Zgodnie z prawem, pomimo korzystania z podwykonawcy, to spółka Wizz Air ponosi odpowiedzialność za właściwy proces rozpatrywania reklamacji.

Wizz Air wymagał, aby po zgłoszeniu problemów z bagażem w biurze reklamacji na lotnisku i sporządzeniu Raport Niezgodności Własności (Property Irregularity Report – PIR) podróżni skontaktowali się z PS. Service. Jak wynika z analizy UOKiK, Wizz Air nie nadzorował prawidłowo firmy PS. Service w zakresie powierzonych jej zadań, nie miał też wglądu w liczbę i treść korespondencji prowadzonej przez swojego kontrahenta z konsumentami. Tymczasem podróżni nie otrzymują odpowiedzi na swoje reklamacje w ustawowym terminie 14 dni, nie jest im także przekazywana informacja, że właśnie tyle zgodnie z prawem powinni czekać na reakcję ze strony spółki. Co więcej, nie mogą skontaktować się z firmą ani telefonicznie, ani mailowo.

–  Przedsiębiorca ponosi ryzyko opóźnień związanych m.in. z obsługą reklamacji. Jeśli powierza swojemu kontrahentowi konkretne obowiązki, powinien dbać o ich prawidłowe wykonywanie. Spółka Wizz Air, pomimo otrzymania informacji o problemach z reklamacjami bagażowymi, nie wpływała na standardy pracy firmy, z którą współpracuje, ani nie dokonywała zmian w tym zakresie, przez co narażała konsumentów na straty i niepotrzebne niedogodności – mówi Prezes UOKiK Tomasz Chróstny.

Kwestia odpowiedzialności

Co więcej, Wizz Air przekazuje podróżnym wprowadzające w błąd informacje o zasadach swojej odpowiedzialności za zniszczenie, uszkodzenie lub utratę bagażu rejestrowanego podczas lotu bądź w czasie gdy był on pod opieką przewoźnika. Spółka wyłącza swoją odpowiedzialność w sytuacjach gdy stwierdzi, że problem wynika ze słabej jakości, wady lub przeładowania bagażu bądź z normalnego zużycia w ramach transportu (zadrapania, zabrudzenia, wgniecenia).

Tymczasem Konwencja Montrealska, zapewniająca jednolite zasady dla przewoźników w razie szkód wyrządzonych pasażerom, bagażom lub towarom podczas podróży międzynarodowych, nie przewiduje możliwości odgórnego wyłączenia lub ograniczenia odpowiedzialności w takich przypadkach. Natomiast w przypadku szkody bagażu nierejestrowanego czy rzeczy osobistych pasażerów linie lotnicze ponoszą odpowiedzialność, jeśli szkoda powstała z winy przewoźnika, jego pracowników lub agentów. Jednak Wizz Air zwalnia się od niej w sytuacji, gdy konsument nie zgłosi uszkodzenia na pokładzie samolotu. Takie zapisy kwestionuje Prezes UOKiK, bowiem mogą one spowodować, że podróżni zostaną wprowadzeni w błąd i zrezygnują ze swojego prawa dochodzenia odszkodowania od spółki.

Jeśli zarzuty się potwierdzą, Wizz Air grozi kara do 10 proc. obrotów za każdą z zakwestionowanych praktyk. Prezes UOKiK monitoruje praktyki również innych linii lotniczych. Niedawno wszczął postępowanie wobec Enter Air.

„Szara strefa organizatorów turystyki i jej zwalczanie” (spotkanie on line, 6 grudnia 2024 r.)

Zakład Prawa i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego WTiR AWF w Krakowie serdecznie zaprasza do udziału w otwartym zebraniu naukowo-praktycznym na którym Pan Łukasz M. Mikosz przedstawi referat na temat „Szara strefa organizatorów turystyki i jej zwalczanie”. Spotkanie w formie on line odbędzie się 6 grudnia 2024 r. w g. 12.00-13.30. Po referacie (ok. 45 minut) nastąpi dyskusja.
Łukasz M. Mikosz – wiceprezes Turystycznej Organizacji Otwartej, prawnik, społecznik. Od 4 lat prowadzi działania w ramach tzw. walki z szarą strefą w turystyce. W trakcie spotkania przedstawione zostaną praktyczne przykłady związane ze zjawiskiem szarej strefy. Omówione zostaną rodzaje najczęstszych nadużyć, podejście to tego problemu przez podróżnych, branżę, urzędy marszałkowskie, organy ścigania i MSiT.

Bezpośredni link do spotkania: tutaj.

Piotr Cybula

Teoria a praktyka, czyli o pewnym wzorze reklamacji

Niedawno kupiłem pewien podręcznik dot. prawa konsumenckiego. Książka ma datę wydania 2023 r. W tytule ma słowa „Teoria i praktyka”. Na końcu zamieszczone są załączniki. Pierwszy z nich to wzór reklamacji dot. świadczenia usług turystycznych. Autorka powołuje się na „art. 16. b ust. 3 w zw. z art. 11a ust. 1 i 11b Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.

Problem polega jednak na tym, że przepisy te nie obowiązują od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, co nastąpiło z dniem… 1 lipca 2018 r., a więc już od ponad 6. lat. Dodam, że przy przykładach reklamacji znajduje się przypis z informacją: „opracowanie własne na podstawie…” (gdzie dalej wskazana jest strona internetowa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów).
Teoria a praktyka…

„Rynek usług hotelarskich w województwie małopolskim w świetle aktualnego orzecznictwa oraz zapowiadanych zmian legislacyjnych” (15.11.2024 r.)

Zakład Prawa i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego WTiR AWF w Krakowie serdecznie zaprasza do udziału w otwartym zebraniu naukowo-praktycznym na którym Pani Beata Stachura (zastępca dyrektora Departamentu Turystyki Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego) przedstawi referat na temat pt. „Rynek usług hotelarskich w województwie małopolskim w świetle aktualnego orzecznictwa oraz zapowiadanych zmian legislacyjnych”. Spotkanie w formie on line odbędzie się 15 listopada 2024 r. w g. 12.00-13.30 (referat oraz dyskusja).

Ustawa określająca warunki świadczenia na terytorium Polski usług hotelarskich funkcjonuje na tle dynamicznych zmian na rynku usług turystycznych. Powoduje to konieczność stałego monitorowania adekwatności jej przepisów do potrzeb prowadzonej przez przedsiębiorców turystycznych działalności gospodarczej. Przedstawione zostanie jak rynek usług hotelarskich w Małopolsce kształtował się w okresie przed pandemią COVID-19 i jak wygląda obecnie, również na tle pozostałych województw. Analiza dotyczyć będzie głównie obiektów hotelarskich, których kategoryzacje i ewidencje prowadzą marszałkowie województw. Prezentacja będzie wstępem do dyskusji na temat regulacji prawnych dotyczących zasad świadczenia usług hotelarskich, w szczególności w kontekście zapowiadanych zmian legislacyjnych i orzecznictwa, a także zgłaszanej przez branżę hotelarską potrzeby aktualizacji wymagań kategoryzacyjnych do realiów rynku i trendów w Europie.

Do spotkania można dołączyć poprzez: link

Dr Piotr Cybula

„Odpowiedzialność kontraktowa organizatora turystyki” – nowa monografia

Nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Szczecińskiego ukazała się monografia autorstwa dr Doroty Ambrożuk-Wesołowskiej pt. „Odpowiedzialność kontraktowa organizatora turystyki”.

Chociaż na stronie internetowej wydawnictwa pojawia się informacja „brak w magazynie”, to można ją nabyć np. przez inne sklepy internetowe. Książka ma następujący spis treści:

Wykaz skrótów 

Wstęp

Rozdział 1. Ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych – zakres zastosowania, podstawowe pojęcia
1.1. Zakres zastosowania
1.2. Uwagi terminologiczne
1.2.1. Organizator turystyki, agent turystyczny, przedsiębiorca turystyczny, dostawca usług turystycznych
1.2.2. Usługa turystyczna, impreza turystyczna, powiązane usługi turystyczne

Rozdział 2. Umowa o udział w imprezie turystycznej
2.1. Charakter umowy
2.2. Treść umowy
2.2.1. Cena imprezy turystycznej
2.3. Strony umowy
2.3.1. Podróżny
2.3.2. Organizator turystyki
2.4. Zawarcie umowy
2.4.1. Miejsce zawarcia umowy
2.4.2. Forma umowy

Rozdział 3. Pojęcie i przesłanki odpowiedzialności organizatora imprezy turystycznej
3.1. Uwagi wprowadzające, pojęcie odpowiedzialności
3.2. Przesłanki odpowiedzialności organizatora imprezy turystycznej
3.2.1. Niezgodność
3.2.2. Szkoda, krzywda
3.3.3. Związek przyczynowy

Rozdział 4. Przyczyny zwalniające organizatora turystyki od odpowiedzialności, zasada odpowiedzialności
4.1. Uwagi wstępne
4.2. Wina podróżnego lub osoby trzeciej
4.3. Okoliczności nadzwyczajne i nieuniknione
4.4. Zasada odpowiedzialności

Rozdział 5. Ograniczenie zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej organizatora turystyki
5.1. Uwagi wstępne
5.2. Umowne ograniczenie zakresu odpowiedzialności
5.3. Ograniczenie odpowiedzialności wynikające z przepisów szczególnych
5.3.1. Uwagi wstępne
5.3.2. Problematyka zakresu zastosowania regulacji szczególnych
5.3.3. Kwestia obniżki odszkodowania o kwoty otrzymane przez podróżnego od dostawców usług
5.3.4. Ograniczenia odpowiedzialności wynikające z przepisów prawa przewozowego
5.3.4.1. Odpowiedzialność za śmierć, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia pasażera
5.3.4.2. Odpowiedzialność za szkody w bagażu
5.3.4.3. Odpowiedzialność za niezachowanie terminu przewozu
5.3.5. Ograniczenie odpowiedzialności prowadzącego hotel za utratę lub uszkodzenie rzeczy wniesionej

Podsumowanie
Bibliografia
Streszczenie

TSUE o prawie do odszkodowania od przewoźnika za odwołany lot w sytuacji odwołania lotu przez organizatora turystyki

W wyroku z 17 października Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w połączonych sprawach C‑650/23 i C‑705/23 orzekł, że:

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, w związku z art. 2 lit. j) rozporządzenia nr 261/2004

należy interpretować w ten sposób, że:

pasażer linii lotniczych, który posiadał potwierdzoną rezerwację na lot w ramach imprezy turystycznej, może domagać się od obsługującego przewoźnika lotniczego odszkodowania, o którym mowa w art. 7 ust. 1 owego rozporządzenia, w sytuacji gdy organizator tej imprezy turystycznej powiadomił tego pasażera, bez uprzedniego poinformowania o tym tego przewoźnika, że pierwotnie planowany lot nie odbędzie się, nawet jeśli lot ten został wykonany zgodnie z planem.

Pełna treść uzasadnienia: tutaj.

Rzecznik Praw Dziecka interweniuje ws. stref i dni wolnych od dzieci

Od pewnego czasu trwa dyskusja odnośnie do możliwości wprowadzania pewnych ograniczeń wiekowych dla korzystania z niektórych usług (np. hotele tylko dla dorosłych). W ostatnich dniach w mediach społecznościowych trwa z kolei gorąca dyskusja na temat propozycji łódzkiego aquaparku (wspominałem o tym również m.in. na Facebooku), który wprowadził zakaz korzystania z aquaparku. Rzecz nie budziłaby może aż tak daleko idącego oburzenia (ze strony części osób) gdyby nie to, że:

  1. użyto słów i grafiki, które nawet dla niektórych zwolenników takich ograniczeń wywołują oburzenie,
  2. spółka prowadząca obiekt to spółka miejska, udziały w 100% należą do Miasta Łodzi,
  3. w ten sposób wyłączono możliwość pojawienia się dzieci w aquaparku (przez cały dzień),
  4. w materiałach informacyjnych oprócz ograniczenia wejścia dzieciom pojawiają się jednocześnie informacje o „ofercie barowej 18+” (drinki i koktajle).

Dzisiaj pojawiło się poniższe stanowisko Rzeczniczki Praw Dziecka, która wystąpiła wystąpiła do prezesa spółki prowadzącej ten obiekt, jak również do prezydenta Miasta Łodzi:

Z dużym niepokojem oraz konsternacją zapoznałam się ze sposobem promocji wydarzenia oferowanego przez łódzki Aquapark , gdzie umieszczono ogłoszenie zatytułowane „Fala tylko dla dorosłych. Dzień na basenie bez chlapania, dziecięcych pisków i kolejek na zjeżdżalnie?” – napisała Monika Horna-Cieślak, Rzeczniczka Praw Dziecka w pismach skierowanych do prezesa łódzkiego Aquapark i Hanny Zdanowskiej, Prezydent Miasta Łodzi.

Pismo RPD do Prezydent Miasta Łodzi

Pismo RPD do Prezesa Aquapark Fala

– Jako Rzeczniczka Praw Dziecka w kontekście „stref wolnych od dzieci” stoję na stanowisku, iż tego rodzaju oferty nie służą dobru ogółu, jakim jest budowanie społeczeństwa obywatelskiego opartego na szacunku dla praw wszystkich, niezależnie od wieku, płci, wyznania, niepełnosprawności, orientacji i bliskiej mi idei partycypacji młodych ludzi w życiu społecznym, obywatelskim – wskazała Monika Horna-Cieślak.

Zdaniem Rzeczniczki Praw Dziecka, istnieje ryzyko, że w analogiczny sposób można by wyodrębnić strefy dostępne tylko dla kobiet lub mężczyzn, tylko dla osób bez niepełnosprawności lub tylko do określonego roku życia. Każda z takich ofert budziłaby równy niepokój w budowaniu i trwaniu demokratycznego państwie.

Wykluczenie danej grupy osób tylko dlatego, że nie spełnia ustalonego odgórnie przez kryterium – w tym przypadku wieku – może rodzić obawy związane z nierównym ich traktowaniem.

Używanie języka wykluczającego dzieci z przestrzeni publicznej, życia społecznego budzi mój sprzeciw. Nasza wrażliwość powinna skłaniać nas do eliminowania z dyskursu publicznego i języka określeń i środków wyrazów, które w konsekwencji uruchamiają negatywne odczucia względem najmłodszych. Działania takie jak tworzenie „stref wolnych od dzieci” prowadzą do negatywnego postrzegania udziału małoletnich w życiu publicznym i społecznym. DOŚĆ DYSRYMINACJI DZIECI! – stwierdza stanowczo Rzeczniczka Praw Dziecka”.