Na stronie: ResearchGate zamieściłem (w pełnym dostępie) opublikowany w zeszłym roku artykuł poświęcony bardzo aktualnej ostatnio problematyce odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa pt. O dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych względem Skarbu Państwa z tytułu wadliwego wdrożenia dyrektywy konsumenckiej (wybrane problemy na przykładzie art. 7 dyrektywy 90/314).
Artykuł dostępny jest: tutaj.
W opublikowanym niedawno tomie 5C „Systemu Prawa Handlowego” pt. „Prawo umów handlowych” opublikowany został odrębny rozdział (19) poświęcony umowom w działalności turystycznej, autorstwa prof. Mirosława Steca (UJ).
Warto wspomnieć, że w założeniu redaktora – również prof. Mirosława Steca – publikacja ta choć nawiązuje do wcześniej wydanych pięciu wydań prawa umów handlowych w ramach tego systemu, to jednak stanowi jego zupełnie nowe opracowanie. Najlepszym tego dowodem jest właśnie dodanie części poświęconej umowom turystycznym, której we wspomnianych pięciu wydaniach nie było.
Rozdział ten składa się z następujących części:
Więcej informacji o publikacji znaleźć można na stronie wydawcy: C.H. Beck.
Opublikowano Uncategorized
Otagowane PRAWO TURYSTYCZNE, publikacje, umowa o imprezę turystyczną, usługi hotelarskie
Niedawno ukazała się publikacja pt. Collective Commentary about the New Package Travel Directive.
Redaktorami tej liczącej 1346 stron pracy są: Carlos Torres, Javuier Melgosa Arcos, Laurence Jégouzo, Vincenzo Franceschelli, Francesco Morandi oraz Francesco Torchia. Autorami są m.in. Ernst Führich, David Grant, Stephen Mason oraz Marc Mc Donald.
Praca ta zawiera także przygotowany przeze mnie rozdział dotyczący implementacji dyrektywy 2015/2302 w Polsce pt. The implementation of Directive 2015/2302 on package travel and linked travel arrangements in Poland (s. 1069-1085).
Jest ona dostępna nieodpłatnie na stronie: Collective Commentary about the New Package Travel Directive
Literatura prawa turystycznego została wzbogacona o wydane niedawno 1438-stronicowe opracowanie pt. Derecho del Turismo en las Américanas. Z pewnością może być ona przydatna nie tylko osobom zajmującym się prawem turystycznym od strony teoretycznej, ale także praktykom, zarówno prawnikom jak i osobom związanym z branżą turystyczną.
Praca dostępna jest nieodpłatnie na stronie: Derecho del Turismo en las Américanas.
Wydawnictwo C.H. Beck zapowiedziało opublikowanie w październiku pracy autorstwa Jana Golby pt. „Historyczne i prawne aspekty funkcjonowania uzdrowisk w Polsce„.
Więcej informacji: C.H. Beck.
W czasopiśmie „Prokuratura i Prawo” ukazał się artykuł pt. Prawnokarne aspekty ustaw regulujących rynek usług turystycznych, autorstwa Bolesława Kurzępy.
Artykuł dostępny jest nieodpłatnie na stronie czasopisma (tutaj).
Nakładem wydawnictwa Difin ukazała się publikacja pt. Ekonomiczne uwarunkowania funkcjonowania parków narodowych w Polsce, autorstwa Beaty Pater.
Więcej informacji o książce na stronie wydawnictwa: Difin.
Nakładem Wydawnictwa Difin ukazała się publikacja pt. Uwarunkowania współpracy obiektów świadczących usługi hotelarskie z serwisami zakupów grupowych autorstwa Michała Rudnickiego.
Więcej informacji o książce na stronie Wydawnictwa.
Nakładem Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ ukazała się publikacja pt. Udostępnianie górskich parków narodowych w Europie, autorstwa Miłosza Jodłowskiego.
Praca zawiera również rozważania dotyczące uwarunkowań udostępniania parków narodowych, w tym także prawne podstawy.
W opublikowanym w Rzeczpospolitej artykule pt. Zniżka za sinice nie należy się każdemu zamieszczony został równie mój komentarz.
Co do zasady nie widzę ani możliwości odstąpienia od umowy z hotelarzem z uwagi na pojawienie się nad Bałtykiem sinic, ani możliwości z tego powodu obniżenia „ceny”. Od momentu zawarcia umowy do jej rozpoczęcia mogą się pojawiać różne niekorzystne okoliczności, które – choć mogą wpłynąć negatywnie na możliwości planowanego wypoczynku – nie rodzą po stronie klienta uprawnienia do odstąpienia od umowy, czy obniżki „ceny” (jak np. pojawienie się niekorzystnej pogody). W przypadku sinic, które nad Bałtykiem nie są niczym nadzwyczajnym, plaże zamykane są zresztą co do zasady w sposób „punktowy”. W sytuacji zamknięcia najbliżej położonej turyści mogą skorzystać z innych. Odmienna ocena mogłaby np. zachodzić, gdyby w danej miejscowości plaża była zamknięta, a hotelarz zapewniał potencjalnego klienta, że z plażą nie ma żadnych problemów. Wówczas moglibyśmy mówić o wprowadzeniu w błąd i w konsekwencji możliwości uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, a także o odpowiedzialności odszkodowawczej czy obniżeniu ceny.
W artykule zaprezentowana została także wypowiedź, która wymaga sprostowania:
[Klient] W razie zastrzeżeń powinien zawiadomić sprzedawcę (organizatora) usługi turystycznej i sprawdzić w umowie zasady reklamacji. Ma na nią 30 dni od dnia zakończenia imprezy, ale może ją złożyć już w jej trakcie. Organizator imprezy ma z kolei 30 dni na odpowiedź, inaczej uważa się, że uznał reklamację.
W wypowiedzi tej pojawiają się zwroty „impreza” oraz „organizator”. Można więc odnieść wrażenie, że chodzi w tym przypadku o imprezy turystyczne „sprzedawane” przez organizatorów turystyki. W takim przypadku z trzech powodów należałoby uznać tę wypowiedź na niezgodną z obowiązującym prawem.
Po pierwsze, nie ma obecnie w ustawie o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych terminu na złożenie reklamacji.
Po drugie, w ustawie tej nie ma również określonego terminu na odpowiedź na reklamację klienta.
Po trzecie, nie ma też w tej ustawie przepisu określającego konsekwencje braku odpowiedzi na reklamację podróżnego – ani złożoną w terminie 30 dni, ani też w żadnym innym.
Powyższe zasady obowiązywały na gruncie ustawy o usługach turystycznych. Przepisy te jednak zostały uchylone z dniem 1 lipca 2018 r. w związku z wejściem w życie ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Ta ostatnia niestety znacznie pogorszyła sytuację podróżnego w omawianym aspekcie. Mocno ochronne wskazane wyżej zasady zostały ograniczone do takiego wymogu określenia w umowie informacji (art. 42 ust. 4 pkt 5):
na temat dostępnych wewnętrznych procedur rozpatrywania skarg oraz metod pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, o których mowa w ustawie z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. poz. 1823), oraz odpowiednio podmiotów uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, którym podlega przedsiębiorca turystyczny, oraz na temat platformy internetowego systemu rozstrzygania sporów zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie internetowego systemu rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (rozporządzenie w sprawie ODR w sporach konsumenckich) (Dz. Urz. UE L 165 z 18.06.2013, str. 1)
Dodany za dyrektywą 2015/2302 przepis umożliwiający złożenie skargi również za pośrednictwem agenta turystycznego za pośrednictwem którego impreza została nabyta z pewnością jest pewnym ułatwieniem, ale i tak oceniając całościowo procedura reklamacyjna w świetle tej nowej ustawy jest dużo mniej korzystna niż w przypadku poprzednio obowiązujących przepisów ustawy o usługach turystycznych (co jest jedną z przyczyn, dla których nowej ustawy nie można oceniać jedynie jako polepszającej sytuację podróżnego).
Dodać też należy, że w tym przypadku zastosowania nie znajduje ogólny przepis art. 7a ustawy o prawach konsumenta, który wprowadził rozwiązanie opierające się na trzech wyżej wskazanych zasadach (30 dni na złożenie reklamacji, 30 dni na odpowiedź i przyjęcie, że przedsiębiorca uznał reklamację za uzasadnioną, jeśli w tym terminie nie udzielił odpowiedzi na reklamację). Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 8 ustawy o prawach konsumenta, ustawy te nie stosujemy do umowy o udział w imprezie turystycznej.
Piotr Cybula
