Tag Archives: Sprawa „Sky Club”

Sąd Najwyższy: Skarb Państwa może ponosić wobec klientów niewypłacalnych biur podróży odpowiedzialność odszkodowawczą

Niedawno opublikowane zostało uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie o sygn. III CZP 18/16. Uchwała wraz z uzasadnieniem dostępna jest tutaj.

Przypomnę, że w sprawie tej Sąd Najwyższy odnosił się do następującego pytania prawnego:

Czy klient niewypłacalnego biura podróży może samodzielnie dochodzić w sporze z ubezpieczycielem zobowiązanym z tytułu umowy gwarancji ubezpieczeniowej „turystycznej” zawartej według wymagań załącznika Nr 2 do Rozporządzenia Ministra Sportu i Turystyki z dnia 21 kwietnia 2011 r. w sprawie wzorów formularzy umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej oraz umowy ubezpieczenia na rzecz klientów, wymaganych w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych (Dz.U. z 2011 r. Nr 88 poz. 499) zwrotu wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną, w wypadku gdy z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu impreza turystyczna nie zostanie zrealizowana, czy też wyłączna czynna legitymacja na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. z 2014 r. poz. 196 j.t.) przysługuje marszałkowi województwa?”

Sąd Najwyższy w uchwale potwierdził takie uprawnienie klienta:

Klient niewypłacalnego biura podróży jest legitymowany do dochodzenia od ubezpieczyciela zobowiązanego z tytułu gwarancji ubezpieczeniowej zwrotu wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną.

W opublikowanym uzasadnieniu pojawia się kilka twierdzeń, które bez wątpienia są interesujące z punktu widzenia procesów odszkodowawczych poszkodowanych klientów niewypłacalnych biur podróży. W tym zakresie w zasadzie potwierdzają one tezy, które wcześniej prezentowałem na blogu i które znajdują odzwierciedlenie w bogatym już orzecznictwie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia oraz Sądu Okręgowego w Warszawie:

W 1999 r. Komisja Europejska opublikowała raport wskazujący warunki, które pozwalają przyjąć, że państwo prawidłowo implementowało art. 7 Dyrektywy 90/314/EWG, której celem, jak stwierdzono, jest zapewnienie konsumentom zwrotu pełnych wpłaconych kwot i zapewnienie powrotu z imprezy turystycznej. Warunkami tymi są między innymi: zapewnienie zabezpieczenia finansowego w formie stosownych umów gwarancyjnych lub ubezpieczenia, pokrywającego wszelkie ryzyko związane z niewypłacalnością organizatora, zapewnienie nieograniczonej odpowiedzialności gwaranta oraz możliwości szybkiego i skutecznego uruchomienia zabezpieczenia, bez zbędnych formalności.

Trybunał Sprawiedliwości w licznych orzeczeniach wydanych na gruncie art. 7 Dyrektywy 90/314/EWG wielokrotnie stwierdzał, że celem tej regulacji jest pełne i skuteczne zabezpieczenie praw klienta w razie niewypłacalności lub upadłości biura podróży, zapewnienie mu powrotu z podróży i zwrotu zapłaconych kwot na imprezę, która nie doszła do skutku. Trybunał podkreślił, że art. 7 przyznaje jednostkom prawo indywidualne w postaci możliwości uzyskania zwrotu wpłaconej biuru podróży zaliczki lub pełnej należności za imprezę oraz zapewnienia powrotu do miejsca rozpoczęcia imprezy, jeżeli organizator z powodu niewypłacalności tego nie zapewnił (porównaj między innymi wyroki z dnia 8 października 1996 r. w sprawach C-178/94, C – 179/94, C-189/94 i C-190/94, Zb. Orz. 1996,s. I- 4845).

W świetle powyższych regulacji i ich jednoznacznej wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości należy uznać, że zabezpieczenia, jakie biuro podróży ma zapewnić klientowi, w postaci między innymi umów gwarancyjnych, są podejmowane wyłącznie w interesie klienta i muszą zawierać takie postanowienia, które zapewnią klientowi biura szybkie i skuteczne uzyskanie zwrotu wpłaconych kwot oraz powrót z podróży (…).
I najważniejsze z tego punktu widzenia twierdzenie:
(…) założeniem regulacji art. 5 u.u.t. i obowiązku zawierania umów gwarancyjnych jest to, by suma gwarancyjna pozwoliła na zaspokojenie wszystkich roszczeń, co, zgodnie z Dyrektywą 90/314/EWG, powinno być przedmiotem kontroli organów państwowych, a Skarb Państwa może ponosić wobec klientów odpowiedzialność odszkodowawczą, jeżeli umowa gwarancyjna zawarta przez biuro podróży przewidywała zbyt niską sumę gwarancyjną.
Piotr Cybula

 

Pierwszy prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie zasądzający odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością biur podróży: Sky Club sp. z o.o., Aquamaris S.A. i OK Services Travel sp. z o.o.

Wczoraj (27 lipca) Sąd Okręgowy w Warszawie wydał korzystny wyrok dla klientów niewypłacalnych biur podróży: Sky Club sp. z o.o., Aquamais S.A., OK Services Travel sp. z o.o. oraz Oriac Polska sp. z o.o. Wcześniej Sąd Okręgowy wydał już dwa korzystne wyroki w tego rodzaju sprawach dotyczących niewypłacalności Oriac Polska sp. z o.o. Jeśli chodzi o pozostałe trzy biura podróży są (Sky Club sp. z o.o., Aquamais S.A., OK Services Travel sp. z o.o.) jest to pierwszy prawomocny wyrok zasądzający odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z ich niewypłacalnością. Sprawa dotyczyła klientów kilku biuro podróży, bowiem Sąd Rejonowy wcześniej połączył pięć spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Przypomnę, że podstawą żądania odszkodowania w takich sprawach od Skarbu Państwa jest niezapewnienie przez ustawodawcę polskiego ochrony na poziomie wymaganym przez prawo unijne. Mówiąc ogólnie i w dużym skrócie, ustawodawca unijny wprowadził standard ochrony polegający na tym, że w przypadku niewypłacalności biura podróży klient powinien otrzymać zwrot dokonanej wpłaty z zabezpieczenia finansowego organizatora turystyki. Zasady odnoszące się do tego zabezpieczenia ustalają poszczególni ustawodawcy krajowi. W przypadku naszego państwa stworzony został system, który takiego standardu nie zapewnił. Był on dziurawy mimo kolejnych zmian przepisów. Tysiące klientów nie otrzymywało pełnych zwrotów dokonanych wpłat, a w przypadku kilku biur podróży zdarzyło się nawet tak, że nie otrzymali nawet „złotówki”.

W pierwszej prowadzonej przeze mnie sprawie tego rodzaju Sąd Rejonowy wydał w 2013 r. wyrok oddalający. W wyniku złożonej apelacji Sąd Okręgowy wyrokiem z listopada 2014 r. zmienił wyrok Sądu Rejonowego i zasądził odszkodowanie od Skarbu Państwa.

W późniejszym okresie znaczna większość spraw w Sądzie Rejonowym kończyła się wyrokami zasądzającymi. Jedną ze spraw, w których Sąd Rejonowy oddalił powództwa była sprawa w której wydany został wczorajszy wyrok Sądu Okręgowego. Co ciekawe w sprawie tej Sąd Rejonowy orzekał w takim samym składzie jak wcześniej w sprawie zakończonej wspomnianym wyrokiem z 2013 r. Innymi słowy Sądu Rejonowego nie przekonały wówczas argumenty zawarte w wyroku Sądu Okręgowego. Od wyroku tego w imieniu powodów złożyłem apelację. Jak wyżej wskazałem, również i w sprawie, która zakończyła się wczorajszym wyrokiem Sąd Okręgowy zmienił wyrok i zasądził odszkodowanie od Skarbu Państwa na rzecz poszkodowanych klientów niewypłacalnych biur podróży.

We wszystkim powyższych sprawach miałem przyjemność reprezentować powodów. Satysfakcja jest tym większa, że problemem odpowiedzialności Skarbu Państwa w tego rodzaju przypadkach w żaden sposób nie chciały zainteresować się następujące instytucje: Rzecznik Praw Obywatelskich, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Najwyższa Izba Kontroli.

Piotr Cybula

50 wygrana sprawa przeciwko Skarbowi Państwa w związku z niewypłacalnością biura podróży

Wczoraj przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia zakończyła się kolejna sprawa, w której jako pełnomocnik reprezentuję klientów niewypłacalnych biur podróży w sprawach o odszkodowanie przeciwko Skarbowi Państwa. Jest to już pięćdziesiąta sprawa, która zakończyła się korzystnym wyrokiem (nie licząc wyroku Sądu Okręgowego, o którym wspominam poniżej). Sąd nałożył na Skarb Państwa obowiązek zapłaty klientowi biura podróży odszkodowania w wysokości prawie 8 tys. zł, zobowiązując jednocześnie do pokrycia kosztów procesu.

Sprawy te związane są z przypadkami niewypłacalności biur podróży z lat 2012-1013. Szczególny mechanizm ochrony klientów biur podróży na wypadek niewypłacalności biur został przewidziany w art. 7 dyrektywy 90/314 w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek.

Jak pisałem wielokrotnie w tym miejscu, nasze Państwo nie zapewniło klientom niewypłacalnych biur podróży ochrony na poziomie wymaganym przez prawo unijne. Wielokrotnie zdarzało się, że klienci nie otrzymywali pełnego zwrotu przedpłat. Zdarzały się przypadki, gdy środków na te zwroty w ogóle nie było, ponieważ środki z gwarancji zostały w całości skonsumowane na transport klientów do kraju, którzy już wyjechali.

W listopadzie 2014 r. w sprawie przeze mnie prowadzonej Sąd Okręgowy w Warszawie wydał precedensowy wyrok, w którym zobowiązał Skarb Państwa do zapłaty poszkodowanemu klientowi pełnej kwoty nieotrzymanego przez niego zwrotu ceny z zabezpieczenia finansowego organizatora turystyki. Kolejne 50. spraw (znaczna większość) zakończyło się korzystnie przed Sądem Rejonowym. Wyroki te nie są prawomocne. Strona pozwana konsekwentnie w sprawach tych wnosi apelacje.

Korzystne wyroki dotyczyły niewypłacalności następujących biur podróży: Sky Club, Aquamaris, OK Travel Services, Oriac (Summerelse), Blue Rays, Alba Tour oraz Selectours&Telemac.

Piotr Cybula

Odpowiedzialność Skarbu Państwa względem klientów niewypłacalnych biur podróży wśród tematów budzących największe zainteresowanie branży w 2015 r.

Branżowy portal TUR-INFO.pl opublikował listę artykułów (tematów), budzących największe zainteresowanie Czytelników w 2015 r.: Co czytała branża w 2015 roku?

Wśród nich dwukrotnie pojawiły się artykuły dotyczące odpowiedzialności Skarbu Państwa względem klientów niewypłacalnych biur podróży:

Kwiecień:

Dlaczego Skarb Państwa musi zapłacić za niezrealizowane wycieczki?

Czerwiec:

Skarb Państwa ponownie przegrał z turystami

W bieżącym roku temat ten wciąż będzie aktualny w związku z toczącymi się postępowaniami – z jednej strony kolejni klienci decydują się na występowanie z pozwem przeciwko Skarbowi Państwa o odszkodowanie, a  drugiej w związku z apelacjami, sprawami tego rodzaju co najmniej kilkadziesiąt razy zajmował się będzie sąd okręgowy.

Sąd Okręgowy w Warszawie: możliwość dochodzenia od organizatora swoich praw w postępowaniu karnym nie zwalnia z odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa

W niektórych procesach odszkodowawczych przeciwko Skarbowi Państwa w związku z niezapewnieniem odpowiedniej ochrony na wypadek niewypłacalności biur podróży strona pozwana wnosi o zawieszenie postępowania. Tak dzieje się przykładowo w sprawach związanych z niewypłacalnością Sky Club sp. z o.o. oraz Aquamaris S.A.

W takich przypadkach pełnomocnicy strony pozwanej (Ministra Sportu i Turystyki oraz Ministra Finansów) podnoszą, że powodowie mogą dochodzić swoich roszczeń w przewidzianych trybach w postępowaniu karnym. Stoją na stanowisku, że do czasu zakończenia tych postępowań karnych postępowanie odszkodowawcze przeciwko Skarbowi Państwa powinno zostać zawieszone na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli ujawni się czyn, którego ustalenie w drodze karnej lub dyscyplinarnej mogłoby wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy cywilnej.

W ocenie pełnomocników strony pozwanej konieczność zawieszenia takich postępować wynika zwłaszcza z uwagi na:

  1. możliwość skorzystania przez powodów w postępowaniu karnym ze środków ochrony prawnej o których mowa w art. 49a i 62 Kodeksu postępowania karnego – co według nich nie pozostaje bez znaczenia w kontekście wskazania, że w świetle przepisów krajowych powodowie nie mają zamkniętej drogi do dochodzenia odszkodowania od podmiotów rzeczywiście winnych wyrządzonej im szkody, zaś fakt, że jej nie dochodzą z własnej winy stanowi co najmniej przyczynienie się do powstania szkody;
  2. fakt, iż skorzystanie z tych środków będzie miało bezpośredni wpływ na wysokość szkody;
  3. w związku z ewentualną znaczną skalą analogicznych roszczeń wobec Skarbu Państwa i w związku z tym potrzebą ustalenia, czy w tego rodzaju sprawach nie ma się prostu do czynienia z czynami niedozwolonymi – a nie z odpowiedzialnością państwa za nieprawidłowe wdrożenie art. 7 dyrektywy 90/314.

Większość prowadzonych przeze mnie jako pełnomocnika spraw dotyczy niewypłacalności biur podróży z 2012 r. Postępowania karne w tych sprawach nie zostały jeszcze zakończone. Przykładowo w spraw Sky Club sp. z o.o. – jak wynika z informacji otrzymanej z Prokuratury Okręgowej w Warszawie – zakończenie śledztwa było planowane do końca grudnia ubiegłego roku. Zapewne na etapie postępowania sądowego postępowanie również trwałoby kolejnych kilka lat i dopiero wówczas mogłoby się toczyć postępowanie cywilne (odszkodowawcze) przeciwko Skarbowi Państwa przez następne…

W praktyce sądy tego rodzaju wniosek o zawieszenie postępowania najczęściej oddalają . W uzasadnieniu wyroku z 18 sierpnia 2015 r. (I C 1978/15) Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia, odnosząc się do wniosku o zawieszenie postępowania, Sąd ten wskazał:

Sąd oddalił również wniosek strony pozwanej o zawieszenie postępowania. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej, postępowanie karne prowadzone przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie (…) w sprawie podejrzenia popełnienia przestępstw doprowadzenia klientów (…) do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem oraz niezgłoszenia przez zarząd biura podróży (…) wniosku o upadłość tej spółki, pomimo powstania warunków uzasadniających ogłoszenie upadłości spółki, nie pozostawało w związku z niniejszym postępowaniem. Wynik postępowania karnego, tj. ewentualne ustalenie odpowiedzialności karnej członków zarządu (…) z tytułu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości przez klientów spółki nie mógł mieć wpływu na wynik niniejszego postępowania, które dotyczyło roszczenia odszkodowawczego w związku z nieprawidłową implementacją dyrektywy do prawa krajowego, za którą odpowiadał Skarb Państwa. (…) Ewentualne przypisanie członkom zarządu wymienionej spółki przestępstwa i stwierdzenie tego faktu prawomocnym wyrokiem skazującym mogłoby być przydatne co najwyżej w sporze między powódką a spółką, którego możliwość wszczęcia nie miała wpływu na dopuszczalność i przebieg niniejszego procesu oraz kierunek i zakres prowadzonego w nim postępowania dowodowego.

Podobnie w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 września 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia (sygn. I C 1581/15 ) wskazał, że:

Prawo domagania się odszkodowania od państwa członkowskiego powstaje obok innych możliwości dochodzenia naprawienia szkody, na innej podstawie prawnej. Możliwy wybór roszczeń nie uzasadnia jednak odmowy uwzględnienia powództwa. Taka interpretacja prowadziłaby do sytuacji, w której każdy sąd mógłby stwierdzić, że roszczenie powinno być zaspokojone w toku innego rodzaju postępowaniu. Nietrudno się domyślić, że konsekwencją powyższego byłoby pozbawienie powódki ochrony prawnej.

W jednej ze spraw sąd jednak postępowanie zawiesił. W uzasadnieniu sąd podał, że ustalenie ewentualnego popełnienia czynu zabronionego przez członków zarządu biura podróży w toku postępowania karnego może wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy o odszkodowanie wobec Skarbu Państwa. Sąd wskazał, że strona powodowa w tym postępowaniu może skorzystać ze środków ochrony prawnej wynikających z art. 49a i art. 62 k.p.k., a jeżeli dobrowolnie z nich rezygnuje, to:

  1. może to być oceniane w kontekście przyczynienia się do szkody;
  2. fakt skorzystania z tych środków może zmniejszyć wysokość szkody;
  3. może to mieć wpływ na kwestię oceny odpowiedzialności Skarbu Państwa, w przypadku bowiem stwierdzenia, iż nastąpił czyn niedozwolony fakt nieprawidłowego wdrożenia dyrektywy nie będzie pozostawał w bezpośrednim związku przyczynowym.

Od tego postanowienia o zawieszeniu postępowania wniosłem zażalenie. W uzasadnieniu podałem trzy główne argumenty przemawiające za celowością jego uchylenia:

  1. odpowiedzialność odszkodowawcza państwa członkowskiego za szkodę wyrządzoną nieprawidłową implementacją dyrektywy jest konsekwencją stosowania przez Trybunał Sprawiedliwości zasady efektywności, a zawieszenie postępowania narusza ten wymóg;
  2. zawieszenie postępowania w okolicznościach tej sprawy stanowi naruszenie art. 7 dyrektywy 90/314 w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek;
  3. uzupełniająco podałem, że w innych tego rodzaju znanych mi sprawach prowadzonych przed tym sądem sąd wnioski o zawieszenie postępowania oddalał.

Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z 26.11.2015 r. postanowienie o zawieszeniu postępowania uchylił (sygn. akt V Cz 4754/15). Jak podano w uzasadnieniu, Sąd Okręgowy nie zgodził się z takim rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, uznając, że nie może ono ostać się w obrocie prawnym. Sąd ten wskazał, że w jego przekonaniu:

(…) w realiach niniejszej sprawy, nie zaistniały przesłanki umożliwiające zawieszenia postępowania zgodnie z przywołanym przepisem. Zgodzić się należy, że w/w postępowanie karne nie może mieć wpływu na niniejsze postępowanie cywilne. Nawet przyjęcie, że powódka może dochodzić swoich praw bezpośrednio od organizatora w ramach postępowania karnego nie zwalnia z odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa. Bezspornie powódka ma bowiem możliwość skorzystania z różnych roszczeń w związku z zaistniałą szkodą, tym samym niniejszemu postępowaniu można nadać dalszy bieg.

Postanowienie to ma istotne znaczenie dla tysięcy poszkodowanych turystów, którzy wciąż nie wystąpili jeszcze z powództwem o odszkodowanie w stosunku do Skarbu Państwa w związku z niezapewnieniem im odpowiedniej ochrony na wypadek niewypłacalności biura podróży, na poziomie wymaganym przez prawo unijne. Oznacza ono, że poszkodowane osoby nie muszą czekać na zakończenie postępowania karnego do skutecznego wystąpienia na drogę sądową. Co więcej, oczekując na zakończenie tego postępowania narażają się tym, że ich roszczenia ulegną przedawnieniu. Oczywiście nie ma ono charakteru wiążącego sądy w innych tego rodzaju sprawach, ale moim zdaniem w pełno odpowiada wymaganiom prawidłowej implementacji art. 7 dyrektywy 90/314. Inaczej ta ochrona miałaby jeszcze bardziej iluzyjny charakter niż to często jest obecnie.

„Za granicę trzeba jechać z zapasem pieniędzy, żeby mieć za co wrócić” (prof. Mirosław Bączyk, sędzia Sądu Najwyższego)

W mediach pojawiają się pierwsze komentarze w związku z czwartkowym wyrokiem Sądu Najwyższego. Dotyczył on skargi kasacyjnej województwa wielkopolskiego złożonej w sprawie przeciwko Skarbowi Państwa.

W przypadku niewypłacalności biura podróży Alba Tour w 2012 r. szybko okazało się, że środki z zabezpieczenia finansowego tego biura podróży są  niewystarczające nawet na sprowadzenie klientów do kraju. W tych okolicznościach marszałek województwa zdecydował się na wyłożenie na ten powrót środków własnych.

Później województwo próbowało dochodzić zwrotu tych środków przed sądem cywilnym. Ostatecznie sprawa trafiła przed Sąd Najwyższy w związku ze złożoną przez województwo skargą kasacyjną. Sąd Najwyższy skargę tę oddalił z uwagi na to, że – jak ustalono – marszałek województwa nie miał obowiązku sprowadzania klientów do kraju.

Przy okazji Sąd Najwyższy dokonał jednak krytycznej oceny istniejącego systemu zabezpieczenia finansowego organizatorów turystyki na wypadek ich niewypłacalności. Istotę tego stanowiska zawiera stwierdzenie sędziego SN – sprawozdawcy Mirosława Bączyka:

Za granicę trzeba jechać z zapasem pieniędzy, żeby mieć za co wrócić.

Jak podaje Rzeczpospolita sędzia ten

wytknął też, że nie ma wciąż w Polsce systemu pełnej ochrony turystów. Marszałek wciąż bowiem nie ma jak sprawdzić, czy gwarancja pokryje powrót turystów biur, które zbankrutowały.

Z kolei na portalu Lex.pl można też przeczytać, że sędzia Bączyk dodał też:

Oczywiście wyrok ten nie oznacza, że poszkodowani turyści nie mogą indywidualnie wystąpić z roszczeniem przeciwko skarbowi państwa.

Potwierdzeniem tej możliwości jest już kilkadziesiąt wyroków wydanych w tego rodzaju sprawach, o których informowałem na blogu. Jeden z nich dotyczy zresztą niewypłacalności Alba Tour sp. o.o.

Po wyroku Sądu Najwyższego nasuwa się pytanie, czy Ministerstwo Sportu i Turystyki oraz Ministerstwo Finansów dalej będą twierdziły, że implementacja art. 7 dyrektywy 90/314 została dokonana prawidłowo, a jeśli ktoś działał nierozważnie i nieodpowiedzialnie to tylko niewypłacalni przedsiębiorcy i ich klienci? Czy dalej będą przekonywały w procesach odszkodowawczych względem Skarbu Państwa, że klienci biur podróży nie zachowali należytej staranności, bo nie sprawdzili wiarygodności biur podróży? Niestety, podejrzewam, że nic się nie zmieni. Dla klientów pozostanie – jak nazywa to prof. Ewa Łętowska – wyszarpywanie sprawiedliwości.

Szósty wyrok zasądzający odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością Sky Club

Wczoraj Sąd Rejonowy w Warszawie wydał już szósty wyrok zasądzający odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością Sky Club sp. z o.o.

Powódka nie odzyskała całości zwrotu z posiadanego zabezpieczenia finansowego organizatora turystyki. Następnie wystąpiła wobec Skarbu  Państwa z pozwem o odszkodowanie w zakresie nieodzyskanej pozostałej kwoty. Podstawą żądania było to, że Skarb Państwa nie zapewnił powódce ochrony na poziomie wymaganym przez prawo unijne.

Do tego pory w prowadzonych przeze mnie sprawach jako pełnomocnika powodów Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia korzystnie rozstrzygnął 28 spraw – klientów: Sky Club, Aquamaris, Blue Rays, Alba Tour, Oriac (Summerelse) i Selectour&Telemac.

dr Piotr Cybula, radca prawny

Niewypłacalność OK TRAVEL SERVICES – pierwszy wyrok zasądzający odszkodowanie od Skarbu Państwa

Dzisiaj Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia wydał dwa wyroki zasądzające odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością biur podróży.

Pierwszy wyrok dotyczy biura podróży Sky Club. To już piąty wyrok w sprawie w której występowałem jako pełnomocnik powoda, w którym Sąd orzekł odszkodowanie od Skarbu Państwa w związku z jego niewypłacalnością i nieodzyskaniem przez klientów całości dokonanych wpłat z jego zabezpieczenia finansowego.

Drugi wyrok dotyczy biura podróży OK Travel Services. W tym przypadku jest to pierwszy wyrok o takim charakterze. Zgodnie z wymogami prawa unijnego klient w przypadku niewypłacalności organizatora turystyki powinien odzyskać całość dokonanej wpłaty ceny. W przypadku biura podróży OK Travel Services klienci nie odzyskali nawet „złotówki”. W moim przekonaniu stanowi to naruszenie prawa unijnego (art. 7 dyrektywy 90/314), co uprawnia poszkodowanych klientów do dochodzenia odszkodowania od Skarbu  Państwa. Podstawą żądania jest to, że nasze państwo nie przyjęło odpowiednich regulacji, które zmierzają do skutecznej ochrony klientów niewypłacalnych biur podróży na poziomie wymaganym przez prawo unijne.

Przypomnieć należy, że biuro podróży OK Travel Services ogłosiło niewypłacalność w połowie 2013 r. Najwięcej niewypłacalności biur podróży, kiedy klienci nie otrzymali w ogóle zwrotów, bądź otrzymali je jedynie w części, było w 2012 r. Przez rok nasze państwo niewiele zrobiło, aby sytuacja nie powtórzyła się w 2013 r.

O biurze podróży OK Travel Services było głośno także w związku z wątkiem „prokuratorskim”. W trakcie postępowania związanego z wydanym wyrokiem zwracałem uwagę, że kwestia ta powinna pozostawać bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż zabezpieczenie finansowe organizatora turystyki ze swojej istoty, jak również zgodnie z prawem unijnym, powinno działać gdy niewypłacalność dotknęła tak uczciwego, jak i nieuczciwego przedsiębiorcę.  Wyrok pokazuje, że Sąd przychylił się do tego poglądu.

Na Facebooku założyłem stronę poświęconą sytuacji klientów OK Travel Services.

Przedstawiany wyrok nie jest prawomocny. Roszczenia klientów tego biura podróży nie przedawniły się jeszcze, więc sprawa dochodzenia przez nich odszkodowań od Skarbu Państwa pozostaje otwarta.

Do tego pory w prowadzonych przeze mnie sprawach jako pełnomocnika powodów Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia korzystnie rozstrzygnął 27 spraw – klientów: Sky Club, Aquamaris, Blue Rays, Alba Tour, Oriac (Summerelse) i Selectour&Telemac.

dr Piotr Cybula

Kolejne wyroki zasądzające odszkodowania od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością biur podróży (w tym tygodniu 9)

Wtorek – Selectours&Telemac (1x)

Środa – Sky Club (1x)

Czwartek – Aquamaris (x2), Oriac – Summerelse (x4)

Piątek – Sky Club (x1)

Dwunastu prawników i kolejny wyrok przeciwko Skarbowi Państwa

Wczoraj byłem w Warszawie na trzech rozprawach w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa. Ich przedmiotem było żądanie odszkodowania od Skarbu Państwa w związku z niewypłacalnością biur podróży (Oriac/Summerelse i Sky Club). Podstawą żądania jest to, że klienci nie otrzymali pełnego zwrotu dokonanej wpłaty za wycieczkę z zabezpieczenia finansowego organizatora turystyki. Taki zwrot powinni otrzymać w związku z unijną dyrektywą.

W każdej z tych spraw w imieniu Skarbu Państwa działały dwa organy Minister Finansów oraz Minister Sportu i Turystyki. To one są bowiem – generalnie rzecz biorąc – odpowiedzialne za kształt przepisów regulujących zabezpieczenie finansowe organizatorów turystyki.

Na każdej z tych rozpraw w imieniu każdego z tych organów działał radca prawny, w każdej sprawie inny. Łącznie więc występowało sześciu pełnomocników – radców prawnych.

Przy okazji tych spraw postanowiłem policzyć ilu pełnomocników w sprawach tego rodzaju, gdzie występuję jako pełnomocnik powodów, działa w imieniu drugiej strony reprezentując Skarb Państwa – Ministra Finansów i Skarb Państwa – Ministra Sportu i Turystyki. Okazuje się, że łącznie dotychczas było dwunastu pełnomocników, czterech działających w imieniu Ministra Sportu i Turystyki i dwunastu działających w imieniu Ministra Finansów.

Piszę o tym także w kontekście tego, jakie koszty ponosi państwo w związku z wadliwą implementacją art 7 dyrektywy 90/314, które przecież nie ograniczają się do obowiązku zwrotu powodowi nieodzyskanej wpłaty organizatorowi turystyki, ale obejmują także odsetki, koszty procesu (opłata skarbowa, opłata sądowa od pełnomocnictwa, koszty przejazdu) oraz koszty związane z zapewnieniem obsługi prawnej. Oczywiście koszty te zostaną poniesione dopiero w przypadku uprawomocnienia się wyroku.

W przypadku dwóch wczorajszych rozpraw został odroczony termin ogłoszenia wyroku. Trzecia z nich zakończyła się korzystnie dla powoda, klienta biura podróży Oriac (Summerelse).

Po zeszłorocznym korzystnym prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w tym roku to już dziesiąty korzystny wyrok w tym roku, a piąty dotyczący biura podróży Oriac (Summerelse). Nie są one jeszcze prawomocne (podobnie jak i jeden niekorzystny wyrok, w przypadku którego złożyłem apelację).

dr Piotr Cybula, radca prawny