Sytuacja tak się przedstawiała: w dniu zawarcia umowy organizator „wykupuje” w samolocie dwa miejsca. Następnie w lutym podróżny odstępuje od umowy, która ma się odbyć w sierpniu. Sprawa trafia do sądu w związku z uregulowaniem kosztów rezygnacji podróżnego z imprezy.
Sąd przyjął, że do kosztów rezygnacji znajduje zastosowanie art. 47 ust. 2 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, tj. koszty rezygnacji wynoszą cenę imprezy turystycznej pomniejszoną o zaoszczędzone koszty lub wpływy z tytułu alternatywnego wykorzystania danych usług turystycznych. W tej sytuacji organizator w sądzie zażądał zapłaty za koszty przejazdu przedstawiając fakturę od przewoźnika. A sąd w tym zakresie roszczenie oddalił, twierdząc, że organizator:
„nie wykazał, aby podjął jakiekolwiek kroki celem anulowania lub zmniejszenia kosztów, np. przez ponowną sprzedaż biletów, odwołania rezerwacji miejsc”.
Czy inne sądy pójdą tą drogą? Na pewno do czasu wykształcenia się linii orzeczniczej organizatorzy turystyki powinni starać się lepiej uzasadniać koszty w tym zakresie. Nie jest wykluczone, że w niektórych przypadkach nie da się przecież tych kosztów ograniczyć z uwagi na rodzaj i treść umowy zawartej z przewoźnikiem. W praktyce m.zd. dużo zależy od okoliczności (np. czasami koszty przebukowania są przecież bardzo duże). Właśnie piszę glosę do tego wyroku, bo z kilku powodów według mnie jest wadliwy.
Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 