Kto odpowiada za „winę”, czyli o kolejnej potrzebie zmiany ustawy o imprezach turystycznych (art. 5o ust. 3)

Zgodnie z art. 50 ust. 3 ustawy o imprezach turystycznych:

Podróżnemu nie przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za niezgodność w przypadku, gdy organizator turystyki udowodni, że:

1)  winę za niezgodność ponosi podróżny;

2)  winę za niezgodność ponosi osoba trzecia, niezwiązana z wykonywaniem usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, a niezgodności nie dało się przewidzieć lub uniknąć;

3)  niezgodność została spowodowana nieuniknionymi i nadzwyczajnymi okolicznościami.

Przepis ten ma stanowić implementację art. 14 ust. 3 dyrektywy 2015/2302. Zgodnie z tym przepisem:

Podróżny nie jest uprawniony do rekompensaty za szkody, jeżeli organizator udowodni, że niezgodność:

a) może zostać przypisana podróżnemu

b) może zostać przypisana osobie trzeciej, niezwiązanej z wykonywaniem usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, a niezgodność ta była nieprzewidywalna lub nieunikniona; lub

c) została spowodowana nieuniknionymi i nadzwyczajnymi okolicznościami.

Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że „chodzi o to samo”, to przy bliższym przyjrzeniu, zwłaszcza przez prawnika, widać dość istotną różnicę. W polskiej ustawie w pkt 1 i 2 pojawia się bowiem pojęcie winy. I powstaje pytanie – co to oznacza w praktyce?

Po pierwsze, oznacza to, że organizator będzie się mógł powołać na te okoliczności tylko wówczas, gdy będzie w stanie udowodnić winę po stronie tych osób, co z pewnością w wielu przypadkach nie będzie proste a nawet możliwe.

Po drugie, przepis ten jako niezgodny z dyrektywą powinien być niezwłocznie zmieniony.

Piotr Cybula