16 maja 2011 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o usługach turystycznych.
Jak wcześniej pisałem, w dniu 4 lutego 2011 r. Sejm RP uchwalił ustawę Prawo prywatne międzynarodowe. Art.72 tej ustawy nadał nowe brzmienie art. 11b ust. 1 ustawy o usługach turystycznych. Dotychczas miał on brzmienie:
Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności określonej w art. 11a, także w razie wyboru prawa obcego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
Nowelizacja nadała mu następujące brzmienie:
Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności określonej w art. 11a, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
Oznacza to, że wykreśleniu ulega zwrot także w razie wyboru prawa obcego. Konieczność nowelizacji ustawy w tym zakresie wynika z jej niezgodności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6), które określa prawo właściwe dla zobowiązania umownego. Przed wejściem w życie tego rozporządzenia ustawa o usługach turystycznych w tym zakresie była niezgodna z konwencją rzymską o prawie właściwym dla zobowiązań umownych.
Krytykę dotychczasowego rozwiązania, jak również propozycję zmiany przepisu na taką treść, jaką przewiduje nowelizacja, przedstawiłem w artykule Kolizyjnoprawne problemy ochrony klienta w ustawie o usługach turystycznych w świetle konwencji rzymskiej o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, „Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego” 2009, vol. VII, z. 1.
dr Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 