Dzisiaj głośno o decyzji premiera Mateusza Morawieckiego. Ogłosił, że w związku z problemami siatkarzy wysłany zostanie rządowy samolot:
Powyższy gest jest w społeczeństwie różnie oceniany i różnie też oceniane są jego motywy. Przy tej okazji warto przypomnieć jak nasza administracja rządowa potraktowała klientów niewypłacalnych biur podróży w sytuacji kiedy i oni mieli problemy z powrotnym transportem do kraju, a powinni być chronieni i mieć zapewniony odpowiedni powrót do kraju. Sytuacja spowodowana była wadliwym wdrożeniem przez nasze państwo art. 7 dyrektywy 90/314, co zostało potwierdzone w wielu orzeczeniach sądów. Za tę wadliwą implementację w znacznej mierze odpowiadała administracja rządowa.
Przypomnę, że wówczas marszałkowie województw trzech województw wydatkowali własne środki na sprowadzenie klientów do kraju. Administracja rządowa po prostu nie była wówczas zainteresowana sprowadzeniem klientów do kraju i w zaistniałych okolicznościach marszałkowie województw uznali, że będzie to najlepsza decyzja. Później starali się je odzyskać od Skarbu Państwa, ale okazało się to niemożliwe. Sprawa trafiła nawet do Sądu Najwyższego, który stwierdził, że nie ma w tym przypadku subsydiarnej odpowiedzialności Skarbu Państwa względem województw i środki te nie zostały zwrócone.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2015 r. (II CSK 836/14):
Skarb Państwa nie jest zobowiązany do zwrotu marszałkowi województwa poniesionych przez niego kosztów zapewnienia klientom niewypłacalnego organizatora turystyki powrotu do kraju na podstawie art. 49 ust. 6 ustawy z dnia 13 listopada 2008 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1115) w razie niewystarczającej sumy gwarancyjnej, wynikającej z umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, przewidzianej dla pokrycia tych kosztów (art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (…).
Ta praktyka sprowadzenia klientów do kraju przez województwa została również skrytykowana przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 24 września 2014 r. II GSK 1157/13:
Marszałek województwa nie ma kompetencji, w związku z treścią art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (…) oraz art. 5-7 dyrektywy Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (…) do tego aby uznać, że samorząd województwa obciąża zadanie sfinansowania powrotu do kraju turystów niewypłacalnych biur podróży i w tym celu podejmować przez zarząd województwa uchwały zabezpieczającej środki finansowe na ten cel. Obowiązku marszałka województwa pokrycia kosztów powrotu do kraju turystów – klientów niewypłacalnego przedsiębiorcy turystycznego ponad kwoty wynikające z gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych nie można upatrywać i wywodzić także z art. 7 ust. 1 wskazanej ustawy. Określenie przez ministra do spraw instytucji finansowych w trybie art. 10 ust. 1 i ust. 2 omawianej ustawy kwoty zabezpieczenia gwarancyjnego na zbyt niskim pułapie, skutkujące brakiem dostatecznych środków finansowych na powrót turystów z organizowanej imprezy turystycznej, stanowi jedynie przyczynek do zweryfikowania określonej rozporządzeniem minimalnej sumy gwarancji i w żaden sposób nie może prowadzić do rozszerzenia nałożonych na marszałka województwa zadań o charakterze zleconym ponad przyjęte ustawą.
Tak to nasze państwo traktuje swoich obywateli.
PRAWO TURYSTYCZNE 