W ubiegłym roku opublikowana została pewna książka, którą dotyczy problematyki z zakresu prawa cywilnego (i turystycznego). Ukazała się w prestiżowym wydawnictwie. Autorkę książki miałem wcześniej okazję poznać.
Z dużym zaskoczeniem w książce tej znalazłem pewne fragmenty mojego autorstwa. Najobszerniejszy fragment to cztery strony książki, w zasadzie „przepisane”. Oprócz fragmentów z mojej pracy w książce dość szybko zidentyfikowałem fragmenty z innych prac, także innych autorów.
Książka została opublikowana w oparciu o pracę doktorską, która stanowiła podstawę do nadania autorce stopnia doktora nauk prawnych.
Skontaktowałem się z uczelnią przesyłając jej najobszerniejszy fragment mojej pracy, jak również informując o licznych innych zapożyczeniach, które nie zostały w pracy oznaczone w sposób właściwy.
Uczelnia przeprowadziła postępowanie, które zakończyło się wydaniem dyscyplinarnej kary upomnienia. Co ciekawe jednak uczelnia w żaden sposób nie zainteresowała się drugim zarzutem przeze mnie stawianym – zapożyczeniami z innych prac. Wielokrotnie zwracałem uwagę władzom tej uczelni, że to przede wszystkim w jej interesie leży dokładne wyjaśnienie stawianych zarzutów, zwłaszcza, że pierwszy z nich okazał się w pełni zasadny. Uczelnia po prostu uznała, że w tych okolicznościach co do pozostałych fragmentów nie zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienie czynu dyscyplinarnego.
Oczywiście mógłbym przedstawić taki zestaw zapożyczeń, ale na jego przygotowanie musiałbym poświęcić kilka tygodni pracy, a to przecież przede wszystkim uczelni powinno zależeć na dokładnym wyjaśnieniu tych okoliczności. Zwłaszcza jeżeli posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk prawnych i szczyci się wysokimi standardami w zakresie etyki.
Z drugiej strony to nieco dziwne, bo brak chęci wyjaśnienia sprawy przez uczelnię „zachęca” do skierowania sprawy na inną możliwą drogę postępowania. Czy będzie to lepsze rozwiązanie dla uczelni?
c.d.n.
PRAWO TURYSTYCZNE 