Niedawno ukazała się książka pt. 50 lat kodeksu cywilnego. Perspektywy rekodyfikacji pod red. P. Steca i M. Załuckiego.
W pracy tej opublikowany został przygotowany przeze mnie artykuł pt. Testament podróżny de lege lata i de lege ferenda (zagadnienia wybrane).
Forma testamentu podróżnego została uregulowana w art. 953 Kodeksu cywilnego:
Podczas podróży na polskim statku morskim lub powietrznym można sporządzić testament przed dowódcą statku lub jego zastępcą w ten sposób, że spadkodawca oświadcza swą wolę dowódcy statku lub jego zastępcy w obecności dwóch świadków; dowódca statku lub jego zastępca spisuje wolę spadkodawcy, podając datę jej spisania, i pismo to w obecności świadków odczytuje spadkodawcy, po czym pismo podpisują spadkodawca, świadkowie oraz dowódca statku lub jego zastępca. Jeżeli spadkodawca nie może podpisać pisma, należy w piśmie podać przyczynę braku podpisu spadkodawcy. Jeżeli zachowanie tej formy nie jest możliwe, można sporządzić testament ustny.
Jest to forma testamentu o której na studiach uczą się wszyscy prawnicy, ale „nikt jej jeszcze nie widział”, jest to instytucja martwa.
W artykule odniosłem się nie tylko do poglądów doktryny, ale także do praktyki. Od jednego z przewoźników otrzymałem np. odpowiedź, że podczas rejsu nie można sporządzić testamentu w tej formie, powinienem się natomiast zwrócić do „firmy pogrzebowej”. Generalnie każdy zapytany przewoźnik odpowiedział, że testamentu w tej formie sporządzić nie można.
W sumie nie byłoby pewnie sensu tym się zajmować, ale zwłaszcza w związku z działaniami rekodyfikacyjnymi pojawia się pytanie, czy zasadne jest utrzymywanie tego przepisu w Kodeksie cywilnym.
Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 