Na stronie internetowej Tatrzańskiego Parku Narodowego pojawił się interesujący komunikat odnoszący się do tzw. obowiązku przewodnickiego:
Dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące oznakowania szlaków i tras górskich, a także wycieczek pieszych lub narciarskich na terenach górskich, leżących na obszarach parków narodowych, które mogą prowadzić tylko górscy przewodnicy turystyczni, pozostają niezmienione do 16 października 2012 r.
Informujemy, że art. 91, ust. 1, pkt. 1 Ustawy o sporcie stanowi, że dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 54, ust. 3 Ustawy o kulturze fizycznej zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4, ust. 8, art. 29, ust. 6, art. 32, ust. 7, art. 34, ust. 4, art. 35, ust. 4, art. 36, ust. 11, art. 39, ust. 5 i art. 40, ust. 4 Ustawy o sporcie, jednak nie dłużej niż przez 2 lata od dnia wejścia jej w życie.
Stanowisko to moim zdaniem nie jest trafne. Istotnie w ustawie o sporcie pozostał przepis przejściowy o wskazanej przez TPN treści. Istotą problemu w tej sprawie jest pytanie, czy rozporządzenie może zostać utrzymane w mocy wyłącznie na podstawie przepisu przejściowego?
Pierwotnie założenie było takie, że przepisy rozporządzenia z 1997 r. zostaną zastąpione nowym rozporządzeniem, wydanym w oparciu o art. 39 ust. 5 ustawy o sporcie. Ten ostatni przepis został jednak uchylony z dniem 2 stycznia 2012 r. na mocy ustawy o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich z dnia 18 sierpnia 2011 r. Prowadzi to do sytuacji, że nowe rozporządzenie na podstawie art. 39 ust. 5 ustawy o sporcie nie zostanie już wydane (chyba że ustawodawca nadałby mu nowe brzmienie, co nie powinno być w tym kontekście rozważane).
W tym stanie rzeczy warto zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego oraz poglądy specjalistów z zakresu techniki legislacyjnej.
Z orzecznictwa TK płynie wniosek, że ustawodawca może utrzymać dotychczasowe przepisy wykonawcze, jeżeli przepisy te pozostają w związku treściowym z nową regulacją ustawową i służą jej wykonaniu.
Z kolei w literaturze zwraca się uwagę, że nie można zachować w mocy aktu wykonawczego wydanego na podstawie przepisu upoważniającego, który nie ma swojego następcy.
W świetle powyższego m.zd. przyjąć należy, że „upadek” art. 39 ust. 5 ustawy o sporcie skutkuje tym, że samo rozporządzenie z 1997 r. przestaje mieć rację bytu. Przepisy te nie będą służyły wykonaniu tego przepisu. Prowadzi to do wniosku, że rozporządzenie z 1997 r. w zakresie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach przestaje obowiązywać już z dniem 2 stycznia 2012 r.
Powyższe stanowisko szerzej uzasadniłem w artykule: Prowadzenie wycieczek przez przewodnika górskiego wobec problemu bezpieczeństwa ich uczestników w świetle ostatnich zmian legislacyjnych, który został opublikowany w opracowaniu Przewodnictwo turystyczne w prawodawstwie polskim i europejskim, Biblioteka Górska Centralnego Ośrodka Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie, t. 16, s. 61 i n.
dr Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 