29 marca 2011 r. rząd przyjął założenia do projektu ustawy o timeshare (stanowiącej implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany), przedłożone przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W założeniach do projektu nowej ustawy przewidziano wprowadzenie mechanizmów lepiej chroniących prawa konsumentów korzystających z usług timeshare. Potrzeba przygotowania założeń wnika z konieczności wdrożenia do polskiego prawa przepisów nowej regulacji unijnej w tym zakresie. Nowa ustawa zastąpi tę z 2000 r., która implementowała regulacje z poprzedniej dyrektywy.
Timeshare oznacza prawo do korzystania z rzeczy, a przede wszystkim z nieruchomości (np. ośrodka turystycznego, hotelu, pensjonatu, apartamentu) w określonych, regularnie powtarzających się odstępach czasu w każdym roku. Timesharing funkcjonuje od ponad 40 lat. Najwcześniej stosowany był we Francji i w USA, w Polsce pojawił się dopiero w latach 90. Wiąże się z branżą turystyczną i jest wykorzystywany do nabywania prawa korzystania z nieruchomości położonych w miejscowościach atrakcyjnych turystycznie.
Od momentu przyjęcia starej dyrektywy na rynku timeshare doszło do kilku zmian. Oprócz usług timeshare pojawiły się nowe produkty: długoterminowe produkty wakacyjne (kluby wakacyjne), systemy wymiany, odsprzedaży, a także różnego rodzaju umowy powiązane z timeshare. Nie wchodziły one jednak w zakres starej dyrektywy, czyli nie miały odzwierciedlenia w prawie krajowym, co pozwalało nieuczciwym przedsiębiorcom obchodzić przepisy prawa. Zmieni to nowa ustawa o timeshare.
Najważniejsza zmiana przewiduje zawieranie umowy timeshare. Na jej podstawie konsument będzie nabywał prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku. Ustawa będzie miała także zastosowanie do umów: o długoterminowy produkt wakacyjny; pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego; o uczestnictwo w systemie wymiany; powiązanej. Przedsiębiorcy oferujący zawarcie ww. umów podczas różnego rodzaju akcji promocyjnych będą zobowiązani do jednoznacznego poinformowania konsumentów o ich handlowym charakterze.
Zgodnie z założeniami, zrezygnowano z jednolitego pisemnego prospektu o charakterze informacyjnym, przekazywanego konsumentowi przed zawarciem umowy. Ponieważ pojawiły się nowe umowy, projekt ustawy przewiduje dla każdej z nich oddzielne standardowe formularze informacyjne (będą one zawierać informacje charakterystyczne dla każdej z umów). Chodzi o to, aby zwiększyć wiedzę konsumentów przed podpisaniem umowy, aby podejmowane przez nich decyzje były bardziej świadome i przemyślane. Wystanadaryzowane formularze informacyjne umożliwią klientom porównywanie ofert, i w efekcie wybór najkorzystniejszej z nich.
W założeniach przyjęto, że projekt ustawy wprowadzi pewne zmiany w prawie odstąpienia konsumenta od ww. umów. Wydłużeniu – z 10 do 14 dni – ulegnie termin, w którym konsument będzie mógł skorzystać z tego prawa. Uszczegółowione zostaną zasady liczenia terminu przewidzianego na odstąpienie od umowy. W przypadku odstąpienia konsumenta od umowy, we wskazanym terminie, przedsiębiorca nie będzie mógł pobierać z tego tytułu jakichkolwiek opłat. Integralną częścią każdej umowy będzie oddzielny formularz odstąpienia od niej. Ułatwi to konsumentom złożenie oświadczenia o odstąpieniu. Szczególne regulację przewidziano wobec długoterminowego produktu wakacyjnego.
Źródło: http://www.premier.gov.pl/rzad/pozostale_dokumenty/zalozenia/zalozenia_do_projektu_ustawy_o,6306/ (podkreślenia częściowo: P.C.)
PRAWO TURYSTYCZNE 