W raporcie tym czytamy:
„W tym miejscu wspomnieć warto o uchwale Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r. (III CZP 119/10), która będzie miała wpływ na określanie trybu podejmowanych działań. W uchwale tej stwierdzono, że postanowienie wzorca umowy sprzeczne z bezwzględnie obowiązującym przepisem ustawy nie może być uznane za niedozwolone postanowienie umowne (…)” (s. 6)
„Jak wynika z art. 19 ust. 1 tej ustawy, postanowienia umów zawieranych przez organizatorów turystyki z klientami mniej korzystne niż postanowienia ustawy są nieważne” (s. 9)
„Wskazać również należy, że postanowienia wzorców umów, a więc takie, które nie są z konsumentami indywidualnie uzgadniane, na mocy których dochodzi do wyłączenia albo ograniczenia odpowiedzialności przedsiębiorcy względem konsumenta za szkody na osobie lub za nienależyte wykonanie zobowiązania, mogą stanowić niedozwolone postanowienia wzorców umów (…)” (s. 14)
Jak to pogodzić? Moim zdaniem raport UOKiK w tym zakresie jest wewnętrznie sprzeczny. Jeżeli konsekwentnie stosować pogląd o nieważności wykluczającej możliwość uznania klauzuli za niedozwolone (tak SN), to wskazane wyżej klauzule wyłączające lub ograniczające tę odpowiedzialność są po prostu nieważne i brak jest podstaw do uznania ich za niedozwolone postanowienia umowne. Dotychczasowa praktyka, zarówno przed, jak i po wskazanej wyżej uchwale jest jednak odmienna. Można się oczywiście zastanawiać, czy stanowisko SN jest trafne (sam kierując się dotychczasowym orzecznictwem wiele razy pisałem, że sankcje te mogą być „łączone”), ale jeżeli UOKiK na nie się powołuje (w założeniu przyjmuje za słuszne) to wskazany wyżej przykład m.zd. jest pewną niekonsekwencją.
Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 