24 marca Sąd Najwyższy wydał kolejny bardzo ważny wyrok odnośnie odpowiedzialności biura podróży za tzw. zmarnowany urlop ( I CSK 372/10).
W tym przypadku w sprawie chodziło o możliwość uznania prawa do wypoczynku za dobro osobiste.
W głośnej uchwale z 19 listopada 2010 r. (III CZP 79/10) SN odniósł się krytycznie do takiej możliwości. Tym razem sąd zajął odmienne stanowisko. We wspomnianym wyroku przyjął, że można mówić o prawie do wypoczynku w godziwych warunkach. Naruszenie tego prawa może rodzić – w ocenie SN – zarówno odpowiedzialność majątkową jak i niemajątkową.
Szerzej na temat stanu faktycznego w którym wydany został wyrok zob.:
K. Żaczkiewicz-Zborska, SN: mamy prawo do wypoczynku w godziwych warunkach, lex.pl
Biuro podróży odpowie za urlopowy szok, Gazeta Prawna z 29 marca 2011 r.
I. Lewandowska, Za zmarnowany urlop trzeba też przeprosić, Rzeczpospolita z 4 kwietnia 2011 r. (serwis płatny)
dr Piotr Cybula
PRAWO TURYSTYCZNE 
Pingback: Przegląd prasy (01.04.2011) « Prawo i Turystyka
Po pierwsze zakres oczekiwań winien być adekwatny do uiszczonej ceny i treści umowy a nie wyobrażeń Turysty. Po drugie należy podnieść za Sądem Najwyższym i jego uchwałą ze sprawy III CZP 79/10 ” że w ramach istniejących instrumentów ochrony cywilnoprawnej ochrona dóbr osobistych ma charakter wyjątkowy, w związku z czym sięganie do jej mechanizmów powinno następować z odpowiednią ostrożnością i powściągliwością bez tendencji do sztucznego poszerzania katalogu tych dóbr. W judykaturze i piśmiennictwie przyjmuje się powszechnie, że dobra osobiste wynikają z tych wartości niemajątkowych, które są ściśle związane z człowiekiem, obejmując jego fizyczną i psychiczną integralność albo będąc przejawem jego twórczej działalności; skupiają niepowtarzalną pozwalającą na samorealizację indywidualność człowieka, jego godność oraz pozycję wśród innych ludzi. Dobrem osobistym jest wartość immanentnie złączona z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka, niezależna od jego woli, stała, dająca się skonkretyzować i obiektywizować.
Na tle takiego pojmowania dóbr osobistych nie można konstruować – co się niekiedy czyni – dobra osobistego w postaci prawa do niezakłóconego odpoczynku, przypisywanego konsumentowi zawierającemu umową o świadczenie usług turystycznych. Należy poza tym pamiętać, że każde dobro osobiste skupia w sobie dwa elementy – chronioną wartość oraz prawo żądania od innych poszanowania jej. Spokojny, niezakłócony odpoczynek na zorganizowanych wczasach nie odpowiada tym przesłankom; jest zwykłym przejawem zachowania człowieka, zaspokojeniem jego – najczęściej doraźnej – potrzeby, nie przez wszystkich zresztą odczuwanej.”
Wobec powyższego należy krytycznie odnieść się do wyroku ws I CSK 732/10- umowa o imprezę turytyczną nie jest bowiem umową rezultatu a Organizator nie odpowiada za zaniechanie Klienta który jak wynika z informacji prasowej nie złożył oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Nadto działanie pozwanego w wykonaniu umowy nie było bezprawne